Dit waren we al enigszins gewend, alleen in een andere context. Borre, onze ‘pup’ is eind november 1 jaar geworden. Dit betekent dat hij al een tijdje loopt te puberen. Waar hij eerst nog lekker naast me liep en ik hem binnen een cirkel van ongeveer een meter kon corrigeren, vliegt hij nu alle kanten op waarbij hij een eigen ruimte van minimaal 3 meter doorsnede creëert. Natuurlijk is dit geheel aan mij te wijten, want ik ben de baas (toch?) en zou dit onder controle moeten hebben. Dit is echter niet altijd even makkelijk. De hormonen gieren door zijn lijf, hij ruikt van alles en, daar hebben we het, trekt overal zijn poot omhoog. Het is een fase die we door moeten, een fase waarin we meer dan ooit consequent moeten zijn en een fase die tact en geduld van ons vraagt. Nu kom ik met tact en geduld best ver, maar consequent zijn is niet mijn sterkste kant. Vervelend voor mij, want laat dit nu het meest belangrijke zijn in de opvoeding van een hond. Natuurlijk weet ik dit. Ik probeer het ook vol te houden en mijn poot stijf te houden, zodat hij straks zonder trekken en met volledige aandacht voor mij naast me loopt. Aan hem zal het niet liggen, het is een schat, hij leert graag, heeft een goudeerlijk karakter en is ook nog prachtig om te zien.
Dan het laatste issue met het thema ‘pootje omhoog’. Madelief, onze kat. Voor haar is het meelopen met Borre als hij wordt uitgelaten een van de hoogtepunten van de dag. Soms vlak voor zijn neus, soms anderhalve meter voor of achter hem en soms naast hem nét buiten bereik van de lijn. Frusterend voor Borre en voor ons, want zie dan maar eens een hond in bedwang te houden. Iedere keer als Madelief binnen snuitbereik is en Borre haar even wil besnuffelen of knuffelen, schiet Madelief weg met een blik van ‘jammer, maar helaas!’. Het laat zich raden dat dit langs de weg gevaarlijke situaties geeft. Vorige week vrijdag was het zo ver. Borre werd uitgelaten en Madelief had weer eens een kattige bui. Opeens stapte Borre naar haar uit, Madelief vloog over de weg en werd aangereden. Het was een rotklap. Eerst tegen het achterwiel, daarna tegen de zijkant van de auto. Vervolgens vloog ze onze tuin in, maar was daarna nergens meer te bekennen. Vreselijk. Het was koud, donker en het enige wat ik kon doen was met mijn manke poot de tuin in om haar te zoeken. Helaas, nergens een Madelief te bekennen. Je haalt je van alles in je hoofd, maar het enige wat je uiteindelijk kan doen is naar bed gaan en hopen dat ze de volgende dag weer voor de deur staat. Dit was pas zaterdag in de namiddag. Dolblij dat ze er weer was en dat ze nog leefde, heb ik haar binnen gehaald. Ze blies al weer, typisch Madelief, maar dit was van de pijn want haar enkelgewricht bleek uit de kom te zijn. Narcose, röntgenfoto’s, in de kom gezet, gespalkt en getaped en in een bench opgenomen.
Als u dit leest gaat het weer goed met iedereen. Wat heeft dit alles nu met kerst te maken? Niets, behalve dat ik met kerst opnieuw met de pootjes omhoog ga, maar dan in de relaxstand op de bank met een kaasje en een wijntje! Ik wens iedereen en alle dieren gezellige feestdagen, een mooi nieuw jaar en vooral een goede gezondheid!